Բարոկկո ոճը առաջացել է Վերածննդի քանդակագործությունից, որը, հենվելով դասական հունական և հռոմեական քանդակների վրա, իդեալականացրել է մարդու կերպարանքը: Սա փոփոխվեց մաներիզմի կողմից, երբ նկարիչները ձգտում էին իրենց ստեղծագործություններին տալ յուրահատուկ և անհատական ​​ոճ: Մաներիզմը մտցրեց ուժեղ հակադրություններ պարունակող քանդակների գաղափարը. երիտասարդություն և տարիք, գեղեցկություն և տգեղ, տղամարդիկ և կանայք: Մաներիզմը ներմուծեց նաև ֆիգուրանտ սերպենտինան, որը դարձավ բարոկկո քանդակի հիմնական հատկանիշը։ Սա ֆիգուրների կամ ֆիգուրների խմբերի դասավորությունն էր բարձրացող պարույրով, որը թեթեւություն ու շարժում էր հաղորդում աշխատանքին[6]։

Միքելանջելոն ներկայացրել էր օձի կերպարանքը «Մահացող ստրուկը» (1513–1516) և «Հանճարեղ հաղթական» (1520–1525) գրքերում, սակայն այս աշխատանքները նախատեսված էին մեկ տեսանկյունից դիտելու համար։ 16-րդ դարի վերջի իտալացի քանդակագործ Ջամբոլոնիայի «Սաբինուհիների բռնաբարությունը» (1581–1583) աշխատության մեջ։ ներկայացրեց նոր տարր; այս աշխատանքը պետք է դիտվեր ոչ թե մեկ, այլ մի քանի տեսանկյունից և փոխվեց՝ կախված տեսակետից։ Սա բարոկկո քանդակագործության մեջ շատ տարածված հատկանիշ դարձավ։ Ջամբոլոնիայի ստեղծագործությունը մեծ ազդեցություն է ունեցել բարոկկո դարաշրջանի վարպետների, մասնավորապես՝ Բեռնինիի վրա[6]։

Մեկ այլ կարևոր ազդեցություն, որը տանում էր դեպի բարոկկո ոճ, կաթոլիկ եկեղեցին էր, որը գեղարվեստական ​​զենք էր փնտրում բողոքականության վերելքի դեմ պայքարում: Տրենտի խորհուրդը (1545–1563) Հռոմի Պապին ավելի մեծ լիազորություններ տվեց՝ առաջնորդելու գեղարվեստական ​​ստեղծագործությունը, և արտահայտեց խիստ անհամաձայնություն հումանիզմի վարդապետությունների նկատմամբ, որոնք Վերածննդի դարաշրջանում արվեստում կենտրոնական էին[7]։ Պողոս V-ի հովվապետության ժամանակ (1605–1621) եկեղեցին սկսեց մշակել գեղարվեստական ​​ուսմունքներ՝ հակազդելու Ռեֆորմացիային, և հանձնարարեց նոր արվեստագետների դրանք իրականացնել։